Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Οφειλή

Έκλεισε την πόρτα αποχαιρετώντας τον. Δεν θα τον ξανάβλεπε, τι κι αν εκείνος θα συνέχιζε να της τηλεφωνεί, να την ψάχνει, να εφευρίσκει κάθε δικαιολογία για να την προσεγγίσει και πάλι. Οπως όλοι οι προηγούμενοι. Η πόρτα αυτή είχε ανοίξει και είχε κλείσει για πολλούς ανάλογα με τις εποχές. Τις Άνοιξες, και πριν ακόμα προλάβει να βγεί το ζεστό φως που μεταμόρφωνε τη φύση , η πόρτα της ήταν ορθάνοιχτη για την αγάπη. Ενδύονταν τότε όλα τα καπρίτσια και τα ανοιξιάτικα στολίδια κι έβγαινε απ το καβούκι της στον κόσμο

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

Εκείνα τα Χριστούγεννα...

Δεν θυμόμουν , ούτε καταλάβαινα γιατί οι δύο γυναίκες επέμεναν τόσο πολύ να πιαστούμε χέρι χέρι με την αδελφή μου και να περπατάμε κοντά στο κτήριο του ελβετικού νοσοκομείου. Αλλά κυρίως κοντά στο φυτώριο και μικρό ανθοπωλείο έξω από τη μαιευτική κλινική. Εκεί εργαζόταν η μαμά μου. Οι πρασιές τύλιγαν τον περίβολο , τον μήνα Αύγουστο τα λουλούδια ήταν ολάνθιστα και κυρίως εκείνο το ειδικό κατακόκκινο γεράνι, που δεν είναι σαν τα μεσογειακά αφού ο μίσχος του δεν παγώνει τον χειμώνα από το ελβετικό κρύο.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Πρώην όμορφη

Επτά με επτάμισι το πρωί δεν είμαι και πολύ συμπαθητικός άνθρωπος. Είμαι κάτι σαν τη Σαπφώ Νοταρά όταν ζητάει το νοίκι απ τους νοικάρηδές της. Στις 7 σήμερα λοιπόν άνοιξα την αυλόπορτα σε δύο νέα παιδιά που ήρθαν με το φορτηγό για να βάλουν πετρέλαιο καθότι τα βράδια η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν, κάμποσους βαθμούς.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Απόρριψη

Σαν το Κατερινιώ τόσο άδικα του φώναξε , τόσο σκληρά τον μάλωσε, τον πήρανε τα δάκρυα. Παλικαράκι δεκαοχτάχρονο , να τη φυλάξει θέλησε απ' του πατρός της την οργή. Κι οικογενειακούς καυγάδες ν´ αποφύγει. Δεν της μαρτύρησε, πως ,για ένα βράδυ μοναχά, περνούσε από την πόλη της. Κι εκείνη δυσπίστησε πολύ. Θάρρησε πως ψέμματα της είπε και με άλληνε είχε μπλέξει. Ξενομερίτης εκείνος για ένα βράδυ βρέθηκε στην πόλη μα δεν την έψαξε. Σαν τόμαθε 'κείνη τον έδιωξε μακριά. Ποτέ ξανά δεν εμιλήσαν.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Επιβίωση made by Δώρα

Ηταν πάντα τόσο έντονη η αποστροφή μου στις καταναλωτικές υπερβολές, που η κρίση αυτή βοήθησε να το κάνω πλέον φιλοσοφία ζωής εδώ και πολλά χρόνια. Τα "απολύτως απαραίτητα" είναι πολύ απλά. Στο ψυγείο δεν υπάρχει τίποτα περιττό ή κλεισμένο σε βάζο ή πλαστική συσκευασία αγορασμένη στο σούπερ μάρκετ. Μόνο φρέσκα. Αφού φορές σκέφτομαι ότι δεν το χρειάζομαι. Για έξι μήνες το χρόνο που οι θερμοκρασίες είναι χαμηλές, όλα μπορούν να διατηρηθούν στη βεράντα! Ξέρω, θυμάμαι και εφαρμόζω ο,τι έκανε η γιαγιά μου για τη συντήρηση των τροφίμων. Ξέρω καλά τι σημαίνει να ζεις χωρίς ψυγείο. Υπήρχε ζωή και πριν από αυτό! Δεν αγοράζω ποτέ αναψυκτικά αφού φτιάχνω φυσικούς χυμούς, ούτε κέτσαπ ή μαγιονέζα ή άλλες έτοιμες συσκευασίες.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Το ανθρωπάκι

Αναγκάστηκε να φρενάρει απότομα στη διάβαση πεζών γιατί είδε τον αναποφάσιστο πεζό να κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και να ρίχνει το πρώτο βήμα. Οι δυό γυναίκες που επέβαιναν στο αυτοκίνητο ενοχλήθηκαν από το δυνατό τράνταγμα. Και τον περίμεναν να περάσει, φανερά θυμωμένες.

 Η οδηγός παρατηρούσε τον μεσήλικα άντρα. Με κάπως δειλά και αργά βήματα διέσχιζε τη διάβαση με όλη την ηρεμία του κόσμου. Οταν πέρασε, κατευθύνθηκε προς μία σειρά παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μπήκε σε ένα από αυτά. Από μακριά φαινόταν αδύνατος, με γυαλιά και ελάχιστα μαλλιά , και μάλλον άσχημος . Ενας άνθρωπος που η οδηγός αποκάλεσε με εξαιρετική ευκολία ως "ανθρωπάκι".

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Μεθεόρτια

Ώρα για ξεστόλισμα. Είναι που τα κινέζικα φωτάκια του δέντρου, έχουν χάσει πια το φως τους και μοιάζουν παράταιρα να επιμένουν να αναβοσβήνουν ξελιγωμένα. Ο,τι πληρώσεις, παίρνεις τελικά. Κουραμπιέδες και μελομακάρονα εξαφανίστηκαν κι αυτά μαζί με τους καλλικαντζαραίους που κάθε βράδυ, βρε παιδί μου, έκαναν επιδρομή και τα έκλεβαν. Στην κατσαρόλα δεν πλησίασαν. Ρήμαξαν τις πιατέλες με τα γλυκίσματα, όμως. Τώρα ο καθείς στο καβούκι του και το σπίτι οφείλει να επανέλθει στα πρότερα.

Το φιλί

Αποχαιρετισμός ισπανού μετανάστη της Γαλικίας 1957 
-Έρχεται! Έρχεται!Ηρθε!
Οι φωνές των παιδιών στην αυλή για να ειδοποιήσουν μάνα και γυναίκα πως ο ξενιτεμένος είχε φτάσει στο χωριό. Έλειπε χρόνια και το χαμόγελο της γυναίκας σβηστό, όσο εκείνος πάλευε μακριά στη Γερμανία. Τα παιδιά μεγάλωναν χωρίς τη φροντίδα του μακρινού πατέρα. Από βραδύς εκείνη τα έλουζε κι ετοίμαζε τα καλά τους για την επομένη κι ας μην ήταν Σάββατο. Η μάνα του κι εκείνη μες την αγωνία και την προσμονή για τον πρωτότοκό της. Έτρεχαν βιαστικά ως την πλατεία, η γυναίκα με το μικρότερο παιδί στην αγκαλιά.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Φώτης, ο Μπαντής

1973 
 -Παππού, πού πας; 
-Στον κάμπο μια βόλτα. Ελα ´δω. Πάρε! 

Ηταν ένα κέρμα. Μου τόδωσε με το καλό του χέρι για καραμέλες. Μαζί και το τελευταίο του χαμόγελο. Ακολούθησα τη φιγούρα του και το αργό βήμα του μέχρι που χάθηκε από τα μάτια μου. Είχα εντολή από τη γιαγιά να τον ρωτάω πάντα που πήγαινε. Κάθε πρωί, έπαιρνε το δρόμο για την καθιερωμένη βόλτα του για τον κάμπο και επέστρεφε την ώρα του φαγητού. Φορούσα κόκκινο παντελόνι και κόκκινη μπλούζα και προσπαθούσα να μη λερωθώ, παίζοντας στην αυλή της γιαγιάς. Ηταν Πάσχα.

Μπάτσοι και μπάτσοι

Μια φορά ένας φίλος μου μουσικός μου είπε ότι είχε προσληφθεί στα ΜΑΤ - αν θυμάμαι καλά- ή στην αστυνομία γενικότερα. Η εμφάνισή του ήταν κάτι χειρότερο απ αυτό που αποκαλούσαμε κάποτε " φρικιό", του είπα " με δουλεύεις", " όχι, αλήθεια σου λέω" μου απάντησε. Ελεγε αλήθεια. Είχε προσληφθεί στη μπάντα της αστυνομίας. Και μου περιέγραφε το ξύλο που έτρωγαν οι ματατζήδες κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής τους ( κυριολεκτικά και μεταφορικά) και σε καιρούς " πολέμων των δρόμων" έβγαζαν το άχτι τους, επιστρέφοντας ο,τι είχαν παραλάβει στη ράχη τους. Η αλήθεια είναι ότι για να επιλέξεις να πας σ αυτό το σώμα λίγο ζαβό πρέπει να είσαι. Η η μάνα σου να μην σ αγάπησε ποτέ.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Αυτά τα malls, ποτέ μου δεν τα ζήλεψα. Στην Αυτονομία της Μαδρίτης έχουμε καμιά τριανταριά, όρεξη νάχει κανείς να κάνει βόλτες. Αν χρειαστεί να πάω θα πρέπει να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Στα πέντε λεπτά με πνίγει ο ανακυκλωμένος αέρας τους, το υπόκωφο βουητό των ανθρώπων που ετοιμάζονται να ορμήσουν στις εκατοντάδες βιτρίνες, οι πωλήτριες που είναι όλες καρμπόν, μαλλί, μάτι, χαμόγελο. Ευτυχώς οι φίλες μου ξέρουν ότι ποτέ δεν θα συναντηθούμε σε τέτοιους χώρους. Για το καλό τους.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Ψηφιακή γενιά

Χάσμα; Ποιό χάσμα; Χάσμα είχαμε με τη μάνα μας και ορκιζόμασταν μερόνυχτα ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα γινόμασταν όπως εκείνη. Μεγαλώνοντας όμως ανακαλύπτουμε μια χασματάρα τεράστια. Οχι με τη μάνα μας πια, διότι κάθε μέρα της μοιάζουμε όλο και περισσότερο- αδιανόητη συνθήκη αυτή κάποτε- αλλά με τα παιδιά μας.

Και ναι. Μπορεί στο θέμα των σχέσεων να υπήρξαμε μεγαλώνοντάς τα λίγο πιο απελευθερωμένοι απ ´οτι υπήρξαν οι γονείς μας, τα βοηθήσαμε με τις έννοιες της ελευθερίας, της επιλογής, του ανθρωπισμού κλπ κλπ. Γνωρίσαμε τα αγόρια ή τις κοπέλες τους, τα καλέσαμε και σπίτι - όχι με "σκοπό το γάμο" φυσικά. Κάναμε κι άλλα πολλά απελευθερωμένα, όπως ισχυριζόμασταν, με μόνο στόχο καθόλου να μη μοιάσουμε στους γονείς μας που σχετικώς μας περιόριζαν. Άλλες εποχές, τότε...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Καλά κάνουμε!

Καλά κάνουμε!
Που στολίζουμε δέντρα με πλαστικές μπάλες.
Που βάζουμε φωτάκια να αναβοσβήνουν.
Που προετοιμάζουμε το σπίτι μας για να μοιάζει γιορτινό.
Που αγαπάμε τα Χριστούγεννα για δικούς μας λόγους.
Που μισούμε τα Χριστούγεννα πάλι για δικούς μας λόγους.
Που βλέπουμε πολύ κόσμο και ειδικά την οικογένεια.
Που δεν βλέπουμε κανέναν γιατί δεν έχουμε οικογένεια ή θέλουμε μόνο να μείνουμε μόνοι μέχρι να περάσουν αυτές οι μέρες.
Που τα Χριστούγεννα μας γεμίζουν χαρά.
Που τα Χριστούγεννα μας προκαλούν μία τεράστια θλίψη.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Δώρο Χριστουγέννων

Στην Ισπανία, τις μέρες αυτές, καταβάλλεται το δώρο Χριστουγέννων σε όλους. Οι ισπανοί αμείβονται με 14 μισθούς. Δεν καταργήθηκε ποτέ με την κρίση ούτε για τον δημόσιο, ούτε για τον ιδιωτικό τομέα παρά μόνο μία χρονιά που καθυστέρησε κάποιους μήνες. Οι συντάξεις δεν υπέστησαν καμία μείωση από την αρχή της κρίσης. Υπολογίζονται κάθε χρονιά με βάση τον IPC ( Índice de Precios de Consumo)- Δείκτης Τιμών Κατανάλωσης. Στις περιπτώσεις που αυτός αυξάνεται αυξάνονται και οι συντάξεις. Η αν μένει στάσιμος μένουν στάσιμες και οι συντάξεις.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Κάλτσα και σώβρακο

Αγαπημένοι μας άνδρες. Μπορεί για τη ζαρτιέρα μας να έχω γράψει πολλά ( μέχρι και στο βιβλίο μου!) καθότι είστε γνωστοί ματάκηδες δεν έχω ασχοληθεί όμως επισταμένως με ένα θέμα που μας καίει εμάς τις γυναίκες, άσχετα αν από αγάπη δεν το ομολογούμε, δημόσια: Τις κάλτσες σας σε συνδυασμό με το σώβρακο. Επειδή όμως δεν γράφω για περιοδικό δεν ξέρω αν με αυτό το τεράστιο κοινωνικό θέμα έχει ασχοληθεί άλλη συνάδελφος. Θα σας δώσω εδώ μερικά τιπς για να βελτιώσετε τη σχέση σας μαζί μας. Αν αυτή είναι ήδη διαταραγμένη να ξέρετε οι κάλτσες σας φταίνε:

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Ομονοήστε!

Ψηφοφορία στην ελληνική Βουλή σήμερα, και οι 300 υπερψηφίζουν την έκτακτη βοήθεια στους γερούληδες και μειωμένο ΦΠΑ στα νησιά, ο Σόιμπλε παθαίνει εγκεφαλικό όταν του φέρνουν την είδηση , οπότε η Αγκέλα τον αντικαθιστά αυτόματα με έναν άχρωμο άγευστο και άοσμο γερμανό, οι παππούδες μας βγαίνουν αλαλάζοντας στους δρόμους διότι υπάρχει εθνική ομοψυχία, συμπαρασύροντας και τους νεότερους, οι θεσμοί αρχίζουν να ενοχλούνται και πριν το διαλύσουν το μαγαζί οριστικά μας αφήνουν ήσυχους σιχτιρίζοντάς μας για την ξεροκεφαλιά μας,

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Ο ζητιάνος

Οταν έστω και για μια στιγμή ένιωθε την απόρριψη, έχανε την ψυχραιμία της. Οπως εκείνο το βράδυ, που τον έβλεπε κρυμμένο πίσω από το βιβλίο του να έχει απορροφηθεί. Σαν να αγνοούσε το βλέμμα της, που ζητούσε εναγωνίως εξηγήσεις.

Ηταν αργά, μα σκέφτηκε " ας πάω μια βόλτα στο τετράγωνο μπας και ξεθολώσει το μυαλό μου". Σηκώθηκε από τον καναπέ- χωρίς εκείνος να σηκώσει τη ματιά του- και επέστρεψε από το δωμάτιο, φορώντας το πανωφόρι της. Μόνο τότε είδε τo έκπληκτo βλέμμα του καθώς δεν είχε ιδέα για το φουρτουνιασμένο της μυαλό. " Πάω μια βόλτα, δεν θα αργήσω" του έκανε. " Πάρε κλειδιά" της είπε μόνο παρακολουθώντας την να απομακρύνεται στο διάδρομο.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Ο δρόμος της ύβρεως

Ρωτάω συχνά τον κόσμο αν αντέχει να τον βρίζουν. Εγώ, δεν το αντέχω. Ούτε τις ύβρεις, ούτε τις προσβολές τις δέχομαι. Γι αυτό συνήθως δεν βρίζω αλλά ούτε και προσβάλω. Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι "καλύτερα να είσαι γνωστός και να σε βρίζουν , παρά άγνωστος και να μην υπάρχεις." Δηλαδή μόνο μέσα από την ύβρι "υπάρχει" κάποιος; Ποτέ δεν το κατανόησα αυτό.

Γι' αλλού ξεκίνησα...

Σας ευχαριστώ για τον καθημερινό καφέ, τσάι και συμπάθεια που μου προσφέρετε. Μισή ώρα παρακολουθώντας τα δίκτυα, είναι αρκετή για να ενημερωθώ. Οχι μόνο για τις ειδήσεις αλλά κυρίως για τη διάθεσή σας. Δεν παίρνω απόσταση με το δεύτερο πληθυντικό, είμαι σε φυσική απόσταση εκ των πραγμάτων. Κάπου 3.000 χιλιομέτρων. Με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Οι φίλοι μου είναι πολύ κουρασμένοι καθώς χειμωνιάζει και η οποιαδήποτε ελπίδα ενταφιάζεται μαζί με το κρύο. 8 χρόνια κρίσης είναι πολλά. Και δεν γνωρίζουμε, οι μη ειδικοί, πόσα ακόμα χρειάζονται για να κάνει τον κύκλο της. Σε εμάς ειδικότερα τους πέριξ των 50 ήταν ένα γερό χτύπημα. Διότι πάντα πιστεύαμε ότι σ αυτή την ηλικία θα έχουμε καλύτερους μισθούς, καλύτερη ζωή εν γένει καθώς τίποτα δεν μας ήταν εύκολο στην πορεία μας. Νιώθω, ότι θα διαγράψουμε αυτή τη δεκαετία από τη ζωή μας, ως μη παραληφθείσα.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Για τον άνδρα



 Κοτζάμ παγκόσμια ημέρα για τον άνδρα είχαμε και δεν ενημέρωσε κανείς πια; Επιπλέον δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχω κόρη αλλά αυτό το " ο άνδρας είναι παιδί" γιατί το λέτε συνέχεια; Ποτέ μου δεν είδα κανέναν άντρα ως παιδί. Δεν είμαστε μάνες τους κι αυτοί λωλά παιδιά μας. Αλλο πράγμα είμαστε.

Έχετε προσέξει πώς τους καταντάτε; Χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό γιατί ποτέ δεν θα άντεχα να μένω με έναν καταντημένο άντρα που θα τον είχα οδηγήσει εγώ εκεί. Διότι ρωτάς έναν παντρεμένο " τί ώρα είναι;" και σου λέει " μισό λεπτό να ρωτήσω τη γυναίκα μου!" Σας αρέσει αυτό το πράγμα αγαπημένες μου; Εμένα καθόλου.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Οι μοιραίοι και οι μοιραίες

Ώρα πάλι να διαλύσουμε κάτι αστικούς μύθους που μας έκαναν συμπούρμπουλο το κεφάλι. Σε βρίσκει η άλλη και σου λέει " είμαι μοιραία γυναίκα, έχω ζήσει πάθη, έχω τρελάνει άντρες" και δώστου πάφα πούφα το τσιγάρο και να κοιτά τριγύρω σαν αγρίμι διότι δεν υπάρχει τετραγωνικό που να χωράει τη μοναξιά της.

Διότι το κορίτσι εκπαιδεύτηκε στους καραμύθους του Χόλυγουντ, που από Ρίτα Χέιγουορθ και κάτω δεν έπεφτε ή από 
Breakfast at Tiffany's και την ελαφροïσκιωτη έως άυλη πρωταγωνίστρια. Αυτές οι πρωταγωνίστριες δεν ήταν ποτέ άνιφτες το πρωί ή με μαϊμούδικη τρίχα στο πόδι ή να κουβαλούν τα ψώνια απ το σούπερ μάρκετ και να διαολοστέλνουν διότι κανείς δεν βοηθάει. Ηταν πάντα " μοιραίες" και " ωραίες" και με μία τεραστίων διαστάσεων ψεύτικη συμπεριφορά προς το υποψήφιο θύμα

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Εμένα, κανείς δεν μου μίλησε για το Πολυτεχνείο

Οι μέρες του Νοέμβρη του 1973, ήταν συνηθισμένες μέρες. Τίποτα εξαιρετικό. Δευτέρα τάξη δημοτικού. Η Λόλα και η Ελλη στο Αλφαβητάρι του Δημοτικού και τα τεράστια ολοστρόγγυλα γράμματά μου, που τώρα επιστρέφουν και πάλι λόγω πρεσβυωπίας. Δεν θυμάμαι τίποτα. Αν ήμουν με τη γιαγιά στο χωριό ή με τη μαμά και τον μπαμπά στην Ελβετία. Η με τη θεία μου. Το παιδί των αεροδρομίων και των τραίνων δεν είχε ιδέα ότι η Αθήνα και ειδικά η Πατησίων φλεγόταν. Κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί να ενημερώσει ένα παιδί. Ούτε καν θυμάμαι τον μπαμπά κοντά για να κρυφακούσω. Για τα πολιτικά, τότε, μας έδιωχνε...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Relax brothers!

Αυτός ο καλός ο άνθρωπος είναι σαν τον άγνωστο ξένο διαβάτη που ήρθε κι ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μας και είπε: " Κουράγιο". Μας αποκάλεσε φιλόξενους, αλληλέγγυους, είπε 'καλησπέρα' και 'στην υγειά σας', μας ξαναθύμισε τις αρχαίες αρετές, το αρχαίο πνεύμα, τον πόλεμο της ανεξαρτησίας μας. Χαμογελούσε σε όλους, όχι μόνο επειδή είναι ευγενής αλλά γιατί γνώριζε πολύ καλά σε ποια χώρα ταξίδευε. Για οποιονδήποτε ξένο επισκέπτη στη χώρα μας, μια ματιά μόνο από το παράθυρο του αυτοκινήτου του είναι ικανή να αποτυπώσει την πραγματική μας κατάσταση. Κυρίως τη φτώχεια μας, που στην Αθήνα αποδεικνύεται παντού. Και ο ίδιος την είδε. Με κάθε τρόπο ο Ομπάμα θέλησε να μας πει οτι το να ταξιδεύει στο παιδικό του όνειρο είναι πέρα από μία επίσκεψη εργασίας. Οταν εκπληρώνουμε ένα παιδικό όνειρο πάντα το συναισθηματικό στοιχείο υπερτερεί του τυπικού.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Ζυρίχη, παρουσίαση βιβλίου

Μερικές στιγμές ένιωθα ότι κρατούσαν την ανάσα τους. Άλλες πάλι στιγμές έβλεπα να κουνούν καταφατικά το κεφάλι τους. Ηταν ένα πραγματικά ωραίο κοινό. Κι ύστερα ήλθαν οι αγκαλιές, τα φιλιά-αυτά τα τρία διαδοχικά στα μάγουλα όπως φιλούν οι ελβετοί-, τα " εμένα με θυμάσαι τότε που ήσουν μικρή;", οι τόσες πολλές ερωτήσεις. Καθένας και κάθε μία είχε κάτι να μου πει περιμένοντας να υπογράψω το βιβλίο του. Ερωτήσεις, εμπειρίες, απόψεις. Κι εγώ ταξίδευα στα παλιά-οι πιο πολλοί δεν είχαν αλλάξει, τα μικρά παιδιά είχαν μεγαλώσει, η πρώτη γενιά πλέον είχε βγει στη σύνταξη. Μα και οι καινούργιοι που λόγω της κρίσης επέστρεφαν ξανά στη Ζυρίχη ή άλλοι παντελώς άγνωστοι είχαν κάτι να μου καταθέσουν λες και γνωριζόμασταν καιρό.

Ο φόρος του ήλιου

Ολοι γνωρίζουμε ότι ο ήλιος είναι το πετρέλαιο του άμεσου μέλλοντός μας. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την ισπανική κυβέρνηση Ραχόι , πέρυσι τέτοιον καιρό και δύο μήνες πριν τις εκλογές, να επιβάλει τον περίφημο "φόρο του ήλιου". Σε μεγάλους και μικρούς χρήστες των φωτοβολταϊκών. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί οικονομική καταστροφή για όσους είχαν πουλήσει τα πάντα για να επενδύσουν σε μικρά φωτοβολταϊκά πάρκα, που τους έμειναν αμανάτι.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Επιστροφή στη Ζυρίχη


Ενα ταξίδι και πάλι, παρέα με τις Λεύκες , τον Λόρκα και τον Ελύτη. Αυτή τη φορά η επιστροφή συντελείται σε τόπο γνώριμο και αγαπημένο. Την Ζυρίχη της Ελβετίας, την πόλη που γεννήθηκα. Την πόλη που σηματοδότησε μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας και που σε κάποια διηγήματα του βιβλίου, αποκωδικοποιείται.

Στις 4 Νοεμβρίου 2016 στις οκτώμισυ το βράδυ στο Πνευματικό Κέντρο "Αγιος Δημήτριος", ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λιβαδεριωτών Ελβετίας και η Ελληνική Βιβλιοθήκη Ζυρίχης "Αριστοτέλης" οργανώνουν μία θαυμάσια βραδιά. Εκεί η νοσταλγία , ως ιδανικό ξυπνητήρι της μνήμης που είναι θα ξεδιπλώσει εικόνες, γεύσεις, εμπειρίες, συναισθήματα μέσα από τις ιστορίες τις παλιές , τις τωρινές αλλά και θα δημιουργήσει και κάποιες μελλούμενες.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να αρνηθώ μία τέτοια τιμή και χαρά.


Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Βιβλίο: "Οι Λεύκες, ο Λόρκα και ο Ελύτης"

Οταν ξεκινούσα δειλά δειλά την περιπέτειά μου ως blogger τον Αύγουστο του 2014 τα πάντα, τριγύρω μου, έμοιαζαν να ενδύονται ένα σκουρόχρωμο βαρύ παλτό. Κι ας ήταν κατακαλόκαιρο. Κι ας πήγαιναν όλοι διακοπές. Κι ας βουτάγαμε όλο και πιο βαθιά σε μιά απρόσμενη οικονομική κρίση.

Η ρευστή μας κοινωνία μέχρι και τούτη την ώρα συνεχίζει να παραπαίει ακροβατώντας. Ασθμαίνοντας και συχνά λιποψυχώντας. Σ εκείνους λοιπόν τους φαιούς καιρούς μία έντονη και πεισματική διάθεση με αναοριοθετούσε. Επιζητούσα όπως όλοι μας μια αναπροσαρμογή της ζωής μου μπας και κατάφερνα να ορθοδρομήσω τη σκέψη μου.

Τα Μακρηνάρια με κράτησαν σε ένα πλαίσιο δημιουργικότητας που καθόρισε η απαραίτητη απομόνωση κι ως ένα σημείο ο επιβεβλημένος εγκλεισμός.

Ενάμιση χρόνο μετά κάποιες απ αυτές τις ιστορίες που σας διηγήθηκα μέσα από αυτό εδώ το blog αποφάσισαν να παντρευτούν με λευκό χαρτί και να ακολουθήσουν μία εκδοτική περιπέτεια. Είναι 67 μικρά διηγήματα , ίσως τα πιο ακριβά μου, που ελπίζω να σας κρατήσουν συντροφιά. Ο τίτλος του βιβλίου δανείζεται από την ομώνυμη ιστορία , η οποία σηματοδοτεί και τις κατ' ουσίαν , δύο πατρίδες μου: την Ελλάδα και την Ισπανία. Αλλά και την ιδιαίτερη σχέση μου με κάθε λεύκα, με κάθε δέντρο, με κάθε ρίζα.

Ελπίζω να σας κρατήσουν συντροφιά. Και πού ξέρετε; Μπορεί το όμοιο να βρείτε.

Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στην Αθήνα στις 29/2/2016. Η χαρά μου θα είναι μεγάλη να ξεναγηθούμε μαζί σ αυτή την καινούργια περιπέτεια. Σας περιμένω! Θα σας κεράσω λέξεις, συναισθήματα, χαρές και λύπες. Ζωή τη λένε...





Εκδόσεις Ταξιδευτής
Βαλτετσίου 10, 10680 Αθήνα
Τηλ: 210 3638616 Fax: 210 3628862
e-mail: info@taxideftis.gr
www.taxideftis.gr

Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Τα επείγοντα

Λείπει μόνο το χαμόγελο. Οι σειρήνες των ασθενοφόρων όταν φθάνουν στην είσοδο για τα επείγοντα δεν ακούγονται, αφού ο δρόμος είναι ανοιχτός. Είναι που προσέχουν πολύ και την ψυχολογία ασθενών και συνοδών. Υπάρχει ησυχία. Κι όταν στην αίθουσα αναμονής, το υπόκωφο σούσουρο των συνοδών αυξάνεται, πάντα κάποιος βρίσκεται για να επιβάλει τη σιωπή. Το νοσοκομείο είναι γεμάτο. Κι όμως είδα τρία τροχαία να φθάνουν και κανένας πανικός δεν προκλήθηκε. Ο κάθε εργαζόμενος στη θέση του για να ανοίγει το δρόμο, διακριτικά πάντα.

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Αη Νικόλας


1951.Έξυναν τους τοίχους με ό,τι μπορούσαν. Γυναίκες νέες αλλά και μεγαλύτερες. Είχαν επιστρατευτεί και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, αγόρια και κορίτσια. Έξυναν λοιπόν με μικρά ξύλα, να σβήσουν κάθε τοιχογραφία. Έπρεπε ο ασβέστης να καλύψει τους καπνισμένους τοίχους. Οταν ρωτούσαν: " Μα γιατί;" . Η απάντηση ήταν κοφτή: " Εντολή του Δεσπότη". Κι όταν διαμαρτύρονταν ότι οι " ζωγραφιές" δεν έβγαιναν με τίποτα τους απαντούσαν: " Χρησιμοποιείστε ξυραφάκια!".
Ετσι λοιπόν. Οσο κι αν αντιστάθηκαν οι αγιογραφίες ενός υπέροχου μεταβυζαντινού μνημείου, ο ασβέστης ήρθε παχύς παχύς να καλύψει κάθε μορφή αγίου που απεικονίζονταν στους τοίχους του Αη Νικόλα, στο Λιβαδερό Κοζάνης. Η πρώτη καταστροφή είχε συντελεσθεί. Η άγνοια για μια ακόμα φορά είχε επιτελέσει το έργο της...

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Το ζύγι της αριστεροσύνης

Το ήθος της αριστεράς δεν αγοράζεται, δεν πωλείται σε τιμή ευκαιρίας, δεν ανταλλάσσεται με καρέκλες και γραφεία, δεν ανταγωνίζεται τα κεκτημένα περιουσιακά στοιχεία των απέναντι. Είναι εξόχως ουτοπικό γι αυτό και κινητήριο. Αν το αποκτήσεις μαζί με το πρώτο γάλα, ουδέποτε το αποχωρίζεσαι. Είναι κι αυτή η νοσταλγία των ηττημένων, των ιστορικά διωκόμενων, αυτής της συλλογικής συνείδησης, που δεν χωρά στο βασίλειο της παγκοσμιοποίησης...