Ο Αντσόν και η ΕΤΑ

Το 1964 ήταν μόλις είκοσι χρονών. Είχε εισαχθεί στο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης από τα δεκάξι του ως εξαιρετικός μαθητής. Ο Φράνκο ζούσε και βασίλευε. Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος μιας ομάδας της ΕΤΑ ( Euskadi Ta Askatasuna) που όμως δεν ήταν η ίδια η οργάνωση. Ηταν η εποχή που συναντιόταν με την αγαπημένη του στη γαλλική Αντάγια. Τα τριγύρω βουνά στα γαλλοισπανικά σύνορα επέτρεπαν στους νέους της εποχής να οργανώνουν πάρτι με πικάπ και σάντουιτς στα βουνά και να μπορούν να φλερτάρουν με κορίτσια. Ηταν όλοι τους από το Σαν Σεμπαστιάν. Η αστυνομία δεν τους πείραζε γιατί την περίοδο εκείνη η ΕΤΑ ακόμη δεν αποτελούσε κίνδυνο. Και καθώς δεν υπήρχε πανεπιστήμιο στη χώρα των Βάσκων οι Βάσκοι φοιτητές αναγνωρίζονταν μεταξύ τους στα πανεπιστήμια της Μαδρίτης, της Βαρκελώνης, της Θαραγόθα και της Σαλαμάνκα από τα χαρακτηριστικά επίθετά τους.

Αδιέξοδο...

Νά´τη πάλι στην κουζίνα βραδιάτικα να καθαρίζει τα καθαρά. Να τρίβει τις κατσαρόλες, να τοποθετεί τα φλιτζάνια σε άλλη θέση, να κάνει θόρυβο με τα μαχαιροπήρουνα. Για να την ακούει εκείνος απ´την κρεβατοκάμαρα όπου πήγε και την περιμένει.

Μεγαλώνω

Σα μεγαλώνω, τόσο πιο λιτές οι ανάγκες
Ξεφορτώνομαι στολίδια
Και φτιασιδώματα
Ενδύομαι ρούχα της βολής
και ποδήματα της στράτας

Σα μεγαλώνω, βαραίνει ο κόσμος τριγύρω
μα η ψυχή αλαφρώνει
Κι ο ίσκιος της, μου ψιθυρίζει
πως το απλό είν´ το δύσκολο
στης ματαιοδοξίας τα σοκάκια

Σα μεγαλώνω, οι θάνατοι έρχονται απρόσκλητοι
για να ´ποδείξουν το ελαφρύ μου πέρασμα
απ τα ταξίμια της ζωής
Βαστάει όσο μια στροφή
κάποιου ξεχασμένου ταγκό

Σα μεγαλώνω, αλαφραίνω
Μα, βαραίνει η θλίψη...

Δώρα Μακρή

Μαδρίτη