Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Ο ρατσισμός , η ξενοφοβία κι εγώ

Την πρώτη φορά που μου συνέβη στην Ισπανία, ήταν πριν πολλά χρόνια, όταν προσπαθούσα στα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου να αλλάξω ένα ραντεβού. Είχα δίκηο , είχαν άδικο. Μου έδιναν ραντεβού για μετά από έξι μήνες για κάτι που ήταν επείγον. Ημουν κανονικά ασφαλισμένη με την ευρωπαική ασφάλιση που έχουμε οι Ελληνες που ταξιδεύουν στο εξωτερικό, ήμουν ευγενική και προσπαθούσα με λογικά επιχειρήματα να αποδείξω στη γραμματέα απέναντί μου ότι έπρεπε να το κάνει...
Οταν διαμαρτυρήθηκα " μα πόσο παράλογο είναι το σύστημά σας των ραντεβού" και ακούγοντας τη χροιά της φωνής μου αλλά και την προφορά μου, που έδειχνε ότι ήμουν ξένη, η υπάλληλος μου απάντησε: " Αυτό είναι κι αν σας αρέσει! Αν δεν σας αρέσει να γυρίσετε στη χώρα σας!" Απάντησε ειρωνικά.

Παρατηρώντας την, ήμουν σίγουρη ότι δεν είχε ταξιδέψει ποτέ της εκτός συνόρων, ούτε είχε ιδέα κατά που έπεφτε η Ελλάδα. Εκείνη φυσικά δεν γνώριζε ότι δεν ήμουν οικονομική μετανάστης, ούτε πρόσφυγας, ούτε κάτι άλλο που το φτωχό της το μυαλό μπορούσε να υποψιαστεί. " Το όνομά σας παρακαλώ;" Της απάντησα χαμογελώντας ενώ την ίδια ώρα ένιωθα ότι μία φλέβα κοντά στο ένα μάτι μου χτυπούσε υπερβολικά. Μου το έδωσε καθότι ο κανονισμός το επιβάλει και φυσικά κατευθύνθηκα προς το γραφείο του γενικού διευθυντή του νοσοκομείου. Στη γραμματέα του και με συνοπτικές διαδικασίες είπα λακωνικά ότι ήθελα " να κάνω καταγγελία για ξενοφοβική επίθεση από υπάλληλο του νοσοκομείου, καταγγελία στον ισπανικό Τύπο και γενικώς ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΝ." Τρέχοντας η γραμματέας , άνοιξε την πόρτα του , του εξήγησε κι εκείνος βγήκε ανήσυχος να με καλέσει να περάσω μέσα.

Όρθια και μάλλον όχι με τον καλύτερο μου εαυτό κατέβασα όλα τα καντήλια της ζωής μου , στηριζόμενη σε νόμο που προστατεύει κάθε ξένο στην Ισπανία, στο Σύνταγμα, στη δικαιοσύνη και φυσικά απειλώντας με ένα ωραιότατο άρθρο στην El Pais περιγράφοντας το περιστατικό, την υπάλληλο, το συγκεκριμένο νοσοκομείο και τις αντίστοιχες ποινές που τους περίμεναν. Μου ζήτησε εκατό φορές συγγνώμη με πήρε και πήγαμε στην αγενή υπάλληλο, με την οποία αφού πρώτα είχε μία σύντομη συνομιλία, την ανάγκασε να έρθει να μου ζητήσει συγγνώμη χίλιες φορές, μπροστά στον κόσμο, φυσικά μου άλλαξε το ραντεβού σαν βρεγμένη γάτα και κάθε φορά έκτοτε που πήγαινα για γιατρό σκιζόταν να με εξυπηρετήσει. Η φασαρία όμως είχε γίνει αντιληπτή στην αίθουσα αναμονής όπου όλες οι φυλές του κόσμου περίμεναν τη σειρά τους. Μια γυναίκα με μαντήλα κι ενώ έφευγα μου έπιασε το χέρι και ψιθύρισε ένα " ευχαριστούμε" διότι η " βρεγμένη γάτα" απ ότι φαίνεται το συνήθιζε και με εκείνους.

Θα μπορούσα να μην κάνω τίποτα αλλά έχω ένα θέμα με κάθε ρατσιστική ή ξενοφοβική πρακτική. Οι γονείς μου ήταν οικονομικοί μετανάστες τη δεκαετία του '60 στην Ελβετία και σχεδόν όλοι οι συγγενείς μου έφαγαν με το κουτάλι τη μετανάστευση στην κεντρική Ευρώπη εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Αλλοι με χαρτιά νόμιμα, άλλοι παράνομοι να κοιμούνται όπου εύρισκαν σαν τα ζώα, φτωχοί, πεινασμένοι και κατατρεγμένοι. Ως παιδί έζησα αυτό το χαμήλωμα του βλέμματος και την ταπείνωση των οικείων μου στις προηγμένες χώρες όπου βρέθηκαν για δουλειά-οποιαδήποτε δουλειά. Το " είμαστε ξένοι" με χτυπάει στα μηνίγγια, ότι είμαστε κάτι σαν τα παιδιά ενός κατώτερου θεού, χωρίς στον ήλιο μοίρα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ανθρωπισμό για τις χώρες που μας φιλοξενούν. Ε! Οχι αγαπητοί μου.

Κάθε φορά λοιπόν που θα ακούω από οποιονδήποτε Άγγλο , Γάλλο, Πορτογάλο και φυσικά Ελληνα άξεστο, αναλφάβητο , απαίδευτο και ανιστόρητο φανατικό να μιλά ή να συμπεριφέρεται άσχημα σε ξένο, φτωχό, απροστάτευτο, πρόσφυγα ή κατατρεγμένο θα με βρίσκει πάντα απέναντί του. Οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι ωστόσο προέρχονται από εντελώς άνισες συνθήκες γιατί έτσι επιβάλλει το υπέροχο παγκόσμιο σύστημα. Και είναι η μόνη περίπτωση να βγω εκτός εαυτού με την αδικία, να κάνω εχθρούς, να χρησιμοποιήσω κάθε μέσον για να τους υπερασπιστώ. Και να τους εξαφανίσω στο μέτρο που έχω κάποια δύναμη. Πιστέψτε με γνωρίζω απ´εξω πολλά ξένα συντάγματα και σχετική νομοθεσία.
Και σίγουρα δεν το βουλώνω.
Αυτό το τελευταίο μου το έμαθε ο φτωχός μετανάστης πατέρας μου.

Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

1 σχόλιο: