Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Οφειλή

Έκλεισε την πόρτα αποχαιρετώντας τον. Δεν θα τον ξανάβλεπε, τι κι αν εκείνος θα συνέχιζε να της τηλεφωνεί, να την ψάχνει, να εφευρίσκει κάθε δικαιολογία για να την προσεγγίσει και πάλι. Οπως όλοι οι προηγούμενοι. Η πόρτα αυτή είχε ανοίξει και είχε κλείσει για πολλούς ανάλογα με τις εποχές. Τις Άνοιξες, και πριν ακόμα προλάβει να βγεί το ζεστό φως που μεταμόρφωνε τη φύση , η πόρτα της ήταν ορθάνοιχτη για την αγάπη. Ενδύονταν τότε όλα τα καπρίτσια και τα ανοιξιάτικα στολίδια κι έβγαινε απ το καβούκι της στον κόσμο
.

Μα δε μπορούσε να στεριώσει πουθενά. Και με κανέναν. Σαν περνούσε ο πρώτος θερμός καιρός της κατάκτησης και της απόλυτης παράδοσης, έφτανε η αγάπη να την πνίγει και να γίνεται οφειλή που έπρεπε να πληρώσει. Ηταν, όταν η άλλη πλευρά άρχιζε με τους όρους και τις αλλαγές και τις προσαρμογές και τις απαιτήσεις. Καθημερνά έπρεπε να την αποδεικνύει την αγάπη-οφειλή και να ανταποδίδει. Έπρεπε να κάνει τούτο κι εκείνο για να πειστεί ο άλλος πως είναι εκεί για εκείνον. Πάντα και παντού. Μέρα και νύχτα. Και οι δικές του ανάγκες να γίνονται πρωτεύουσες κι εκείνη να χάνεται και να μοιρολογά τον χαμένο της εαυτό.


Δεν θέλησε ποτέ να παντρευτεί κι ούτε παιδιά να κάνει. Σε εποχές που τέτοια στάση υποδήλωνε αυθάδεια απέναντι στη φράση " είναι άτυχη με τους άντρες", επέλεγε να δίνεται σε όσα αγαπούσε ´κει που έβρισκε καταφύγιο το φουρτουνιασμένο της μυαλό. Σπούδαζε και δημιουργούσε έργα που η φαντασία της καλλιεργούσε και τα αποτύπωνε στον καμβά. Κι ύστερα ο,τι κομμάτι ξύλο ή σίδερο ή πέτρα κι αν έπιανε το έκανε γλυπτό. Και στοίβαζε στην αποθήκη της όλη της τη δουλειά, την έκρυβε απ τους πολλούς γιατί ποτέ δεν ήταν έτοιμη. Ωρες, μέρες και νύχτες, η ψυχή της, αποτυπώθηκε παντού.

Οι γύρω της παντρεύονταν, τεκνοποιούσαν κι από κοντά εκείνη με τα μάτια ανοιχτά να παρακολουθεί τις ζωές τους μα να μην τους ακολουθεί σαν έκλεινε την πόρτα της. Κι όταν αυτό συνέβαινε έπαιρνε τα πινέλα της , άκουγε τις μουσικές της και ζωγράφιζε χωρίς σταματημό. Κι όταν η δημιουργικότητά της απαιτούσε μοναχικότητα , τότε απομακρύνονταν ώσπου να γεννηθεί και το τελευταίο της ζωγραφιστό παιδί, καράβι, όρμος ή ορίζοντας. Την έχαναν από παντού, μα γνώριζαν κι ας μην αποδέχονταν τις επιλογές της. Κι όταν τελείωνε , σφάλιζε το εργαστήρι της, γινόταν και πάλι όμορφη κι έβγαινε στον κόσμο ν´ αναζητήσει και πάλι την αγάπη.

Μα εκείνοι έρχονταν απαιτητικοί την ομορφιά της να ρουφήξουν και γάμο να της τάξουν κι όλα εκείνα που οι γυναίκες περιμένουν, καθώς ένιωθαν ότι ποτέ δεν θα την κατακτούσαν. Και ναι, ήταν και όμορφοι και καλοί και έτοιμοι στα πόδια της να πέσουν. Αρνούνταν με κάθε τρόπο λες κι ο σκοπός της ήταν άλλος , λες και δεν ξέφυγε ποτέ απ´ τα ρομαντικά μυθιστορήματα, λες και δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τη ζωή που της έλαχε να ζήσει.

Σαν έκλεισε και την τελευταία φορά την πόρτα σε αγαπημένο, στάθηκε μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη που βρισκόταν στο χωλ. Εμεινε ώρα πολύ και παρατηρούσε το είδωλό της χωρίς να βγάζει μιλιά. Η ήττα που αντίκρυσε παρέα με τη θλίψη γέμισε τα μάτια της με δάκρυα. Απέναντι παραμόνευε μια ώριμη γυναίκα που είχε διώξει για πάντα την εικοσάχρονη ρομαντική κοπέλα που εκείνη αναγνώριζε πάντα. Ποτέ άλλοτε δεν την είχε ξαναδεί έτσι, ένιωθε πως δεν την είχε φροντίσει, δεν είχε δει τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια, το σβησμένο χαμόγελο που όλο και αραίωνε. Δεν είχε ποτέ αντιληφθεί την ερημιά της ζωής της. Σωριάστηκε σε μια γωνιά και θρήνησε ως το πρωί. Πολύ αργά ο ύπνος τελικά έκλεισε βαριά τα βλέφαρά της.

Αργά το μεσημέρι και με πρησμένα μάτια, τηλεφώνησε. Σε λίγες ώρες όλα της τα έργα είχαν μεταφερθεί από τον φίλο της που είχε γκαλερί στις αποθήκες του , όπου θα ετοιμάζονταν, όχι μία, αλλά πολλές εκθέσεις. Αλλωστε εκείνος την πολιορκούσε από καιρό. Σε λίγους μήνες η επιτυχία της ήρθε παρέα με την απαραίτητη λάμψη και προβολή. Ενα αστέρι είχε γεννηθεί, οι κριτικές διθυραμβικές, το ίδιο και η αποδοχή του κοινού. Για ένα ταλέντο κρυμμένο που συγκινούσε, κινητοποιούσε και οδηγούσε. Μία από τις κριτικές ανέφερε μεταξύ άλλων: "Δεν έζησε τη ζωή της με τους κανόνες και τις επιταγές των άλλων, μα τις αποτύπωσε με κάθε λεπτομέρεια, τις έκανε κτήμα της. Κατέγραψε τις ζωές όλων των άλλων και έζησε μέσα από αυτές λες κι ήταν όλες δικές της... Η γυναίκα με τις πολλές ζωές."

Δεν ξαναείδε ήττα στον καθρέφτη της...

Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου