Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Αυτά τα malls, ποτέ μου δεν τα ζήλεψα. Στην Αυτονομία της Μαδρίτης έχουμε καμιά τριανταριά, όρεξη νάχει κανείς να κάνει βόλτες. Αν χρειαστεί να πάω θα πρέπει να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Στα πέντε λεπτά με πνίγει ο ανακυκλωμένος αέρας τους, το υπόκωφο βουητό των ανθρώπων που ετοιμάζονται να ορμήσουν στις εκατοντάδες βιτρίνες, οι πωλήτριες που είναι όλες καρμπόν, μαλλί, μάτι, χαμόγελο. Ευτυχώς οι φίλες μου ξέρουν ότι ποτέ δεν θα συναντηθούμε σε τέτοιους χώρους. Για το καλό τους.

Είμαι των λιλιπούτειων μαγαζιών στις γειτονιές και σ αυτές τις προσωπικές σχέσεις που αναπτύσσω με κάθε έναν πωλητή-ιδιοκτήτη, που με θυμάται, που ρωτάει για μένα με τ' όνομά μου. Αλλά πάνω απ' όλα είμαι υπέρ των "βιομηχανικών πολυγώνων" όπως αποκαλούνται και είναι η χαρά του κάθε μάστορα. Βρίσκονται σκορπισμένα περιμετρικά της Μαδρίτης και κατά καλή μου τύχη ένα από αυτά είναι πολύ κοντά μου. Εκεί συναντάς όλους τους μικρομεσαίους μαγαζάτορες, που σου πουλάνε από βίδες, ξυλεία, τζάμια μέχρι τσιμέντα, εργαλεία, ανταλλακτικά αυτοκινήτων αλλά και φυτά ( φυτώριο απέραντο). Ακόμα και το κρέας είναι φρεσκότατο -το σφαγείο είναι δίπλα. Δεν λείπει τίποτα. Είναι όλα τα μαγαζιά προκάτ με τσίγκο και λαμαρίνα αντοχής, τεραστίων διαστάσεων σχεδόν εργοστασιακά και το στοκ τους είναι μοναδικό.

Σ αυτή την απέραντη πολιτεία ξαποσταίνουν οι εργάτες το μεσημέρι στις μπυραρίες-εστιατόρια και βρίσκεις το πιο φρέσκο λαικό και φθηνό φαγητό που είναι φτιαγμένο από την κυρά του ιδιοκτήτη εστιάτορα. Τα ενοίκια είναι πολύ φθηνά και τώρα με την κρίση είναι οι τόποι όπου το χρήμα κινείται εξαιρετικά όταν γενικά τα τεράστια malls ή τα brico και τα Leroy Merlin έχουν κατακλύσει τη Μαδρίτη. Την αισθητική στους χώρους αυτούς δεν τη συναντάς πουθενά στον τσίγκο ,αλλά ναι στο πλατύ και εγκάρδιο χαμόγελο του κάθε μάστορα. Εκεί νιώθω -γυναίκα πράμα εγώ-στα νερά μου καθώς σκοτώνονται να με εξυπηρετήσουν, να μου προτείνουν λύσεις και με αφήνουν να χαζεύω ακούγοντας τις προτάσεις για μαστορέματα και κλέβοντας μυστικά τους.

Σ αυτά πηγαίνω για το κάθε τι. Μόλις επέστρεψα. Από αυτή την πολιτεία που ζει τα δικά της Χριστούγεννα με ψευτοστολισμούς- μια αποθήκη όσο και να τη στολίσεις, αποθήκη παραμένει- αλλά με αυτήν την εγκαρδιότητα των απλών καταστηματαρχών που σε εξυπηρετούν με γάντια και μπότες αφού το κρύο είναι τσουχτερό. Εκεί απόψε κι ενώ παραλάμβανα ένα δέμα από την τεράστια αποθήκη μιας μεταφορικής εταιρίας συνάντησα και το πνεύμα των Χριστουγέννων. Όση ώρα περίμενα τη σειρά μου παρατηρούσα δεκάδες χιλιάδες μικρότερα ή μεγαλύτερα δέματα να περιμένουν τους ταχύτατους κούριερ που γέμιζαν τα μικρά φορτηγά και έτρεχαν να προλάβουν. Να φθάσουν όλα τα πακέτα στους αποδέκτες τους. Πριν τα Χριστούγεννα. Δεκάδες χιλιάδες αντικείμενα, είχαν έναν αποστολέα κι έναν παραλήπτη. Το πνεύμα αυτό, κατοικούσε εκεί, ανάμεσα στα δέματα για να εμφανιστεί ξαφνικά την ώρα που ο κάθε παραλήπτης θα άνοιγε το δώρο του. Οι τρεις άντρες που εξυπηρετούσαν τον κόσμο - σπάνια βλέπεις γυναίκα να δουλεύει στο πολύγωνο- εύχονταν σε όλους " καλές γιορτές"αλλά ήταν ανίδεοι ότι μαζί τους ζούσε και το πνεύμα αυτό.

Ημουν η τελευταία πελάτισσα γι απόψε, " κάποιος σε σκέφτηκε!" μου έκανε χαμογελαστά ο ένας εκ των τριών. Στο βάθος ακουγόταν το " Hotel California". Πήρα το δέμα μου και φεύγοντας είδα απέναντι το τεράστιο κρεοπωλείο γεμάτο από κόσμο , κυρίως μετανάστες, για το φρέσκο και φθηνό κρέας που θα μαγειρέψουν τις μέρες αυτές.

Εκεί, απόψε, ένιωσα εγώ η δύσπιστη, ανάμεσά τους- σ' αυτόν τον, σχεδόν χαρούμενο, υπόκωφο θόρυβο που έκανε το γέλιο τους και το ευτυχισμένο ανακάτωμα των ανθρώπων- ότι οι " μέρες αυτές" τελικά, έχουν κάποια σημασία. Κι ένα συμπαθητικό " πνεύμα" βάζει το χεράκι του και κάνει ομορφότερες τις μέρες και τις νύχτες του χειμώνα...

Δώρα Μακρή

Μαδρίτη