Που στολίζουμε δέντρα με πλαστικές μπάλες.
Που βάζουμε φωτάκια να αναβοσβήνουν.
Που προετοιμάζουμε το σπίτι μας για να μοιάζει γιορτινό.
Που αγαπάμε τα Χριστούγεννα για δικούς μας λόγους.
Που μισούμε τα Χριστούγεννα πάλι για δικούς μας λόγους.
Που βλέπουμε πολύ κόσμο και ειδικά την οικογένεια.
Που δεν βλέπουμε κανέναν γιατί δεν έχουμε οικογένεια ή θέλουμε μόνο να μείνουμε μόνοι μέχρι να περάσουν αυτές οι μέρες.
Που τα Χριστούγεννα μας γεμίζουν χαρά.
Που τα Χριστούγεννα μας προκαλούν μία τεράστια θλίψη.
Καλά κάνουμε, ο,τι κι αν κάνουμε.
Γιατί με κάποιο τρόπο πρέπει να κάνουμε τον τριγύρω κόσμο μας να "κινείται". Ενα σπίτι, ένα γεμάτο τραπέζι, ένας καναπές και δέκα ταινίες μαζεμένες, ένα ταξίδι αν μπορούμε.
Ας μην κρίνουμε ή κατακρίνουμε τι κάνουν οι άλλοι. Ας αποδεχτούμε αυτό που είναι ο καθένας μας, αυτό που νιώθει ο καθένας μας.
Η βασικότερη αποδοχή όμως είναι ότι η πλειοψηφία ημών ταξιδεύει στο ίδιο ακριβώς καράβι. Και συνήθως στην τρίτη θέση.
Εχουμε μια ολόκληρη καινούργια χρονιά μπροστά μας για να κλαίμε. Εδώ και τώρα, όμως, ας είμαστε σε μια, έστω και τύποις, εγρήγορση. Σαν μια φίλη μου, που σήμερα μαζεύει θαλασσόξυλα-που η θάλασσα ξέβρασε λόγω του βοριά-και θα τα μετατρέψει σε πανέμορφα καραβάκια.
Καλά κάνουμε, ο,τι κι αν κάνουμε τις ημέρες αυτές. Ο καθένας , όπως μπορεί.
Δώρα Μακρή
Μαδρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου