Οι φίλοι μου είναι πολύ κουρασμένοι καθώς χειμωνιάζει και η οποιαδήποτε ελπίδα ενταφιάζεται μαζί με το κρύο. 8 χρόνια κρίσης είναι πολλά. Και δεν γνωρίζουμε, οι μη ειδικοί, πόσα ακόμα χρειάζονται για να κάνει τον κύκλο της. Σε εμάς ειδικότερα τους πέριξ των 50 ήταν ένα γερό χτύπημα. Διότι πάντα πιστεύαμε ότι σ αυτή την ηλικία θα έχουμε καλύτερους μισθούς, καλύτερη ζωή εν γένει καθώς τίποτα δεν μας ήταν εύκολο στην πορεία μας. Νιώθω, ότι θα διαγράψουμε αυτή τη δεκαετία από τη ζωή μας, ως μη παραληφθείσα.
Ομως πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο τριγύρω μας όλος ο υπόλοιπος κόσμος αλλάζει. Ανθρώπινα δικαιώματα κερδισμένα και αναγνωρισμένα με άφθονο αίμα που καταπατώνται, φωνές εξτρεμιστικές που νομίζαμε ότι είχαν θαφτεί μετά το 1945, τώρα δυναμώνουν και κυριαρχούν. Μια ματιά μόνο στην Ευρώπη είναι αρκετή για να προκαλεί ανησυχία. Η Ιταλία σε λίγες ημέρες θα δημοψηφίσει. Και μετά; Είναι η τρίτη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με το χρέος της να ξεπερνά το 135,50% του ΑΕΠ της που σε απόλυτους αριθμούς είναι πάνω από 2 τρις. ( 2.250 τρις. Ευρώ).
Ακολουθούν οι εκλογές στη Γαλλία και τη Γερμανία. Σε μια διετία ο χάρτης της Ενωμένης Ευρώπης θα έχει αλλάξει δραστικά αν οι ακραίες φωνές ενισχυθούν από τα αποτελέσματα. Στο μεταξύ σ αυτή τη διετία θα έχει ολοκληρωθεί και το Brexit. Και γιατί άραγε να έχει τόση σημασία η δική μας συμμετοχή σ αυτό το σχήμα; Ενας ισχυρός αστικός μύθος, που θεωρεί ότι το 80% των νόμων προέρχονται από τις Βρυξέλλες οφείλεται στη φράση του πρώην πρόεδρου της Κομισιόν Ζάκ Ντελόρ, το 1988, ο οποίος είχε αναφέρει ότι " σε μια δεκαετία το 80% των νόμων θα προέρχεται από τις Βρυξέλλες" απ ότι φαίνεται ουδέποτε συνέβη. Διότι η ενοποίηση ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Και ίσως πριν αυτό συμβεί, να προκύψει και διάλυσή της. Στο μεταξύ όμως στην πορεία εφευρέθηκαν τα "προγράμματα" στα οποία έμπαιναν κάποιες χώρες " υψηλού κινδύνου" όπως η δική μας. Σ αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, όπως η Ελλάδα, ο Ντελόρ επιβεβαιώνεται απολύτως.
Υπάρχει μία ασάφεια που μετατρέπεται σε ανησυχία. Και είναι αστείο μετά από όσα περάσαμε, ο καυγάς στην Ελλάδα να είναι ακόμα αν η κυβέρνησή της είναι αριστερή ή όχι. Κι αυτό που πραγματικά έχει σημασία, είναι ότι αν θα συγκρατήσει όσα μπορεί να συγκρατήσει από την απόλυτη παράδοση άνευ όρων. Αυτό ναι, έχει σημασία. Και πιστεύω οτι σ αυτό μόνο πρέπει να στεκόμαστε. Στο τι ζητούν οι Βρυξέλλες και στο τι δίνει η κυβέρνηση. Είναι δύο πλευρές με την πρώτη να βρίσκεται σε απόλυτη ισχύ. Κι όπως ο Θουκυδίδης μας, έλεγε, " μπορείς να διαπραγματευτείς μόνο όταν βρίσκεσαι σε ισχύ". Επομένως, τα περιθώριά μας είναι μικρά.
Η πορεία μας είναι συνυφασμένη με αυτή των λαών των υπολοίπων χωρών της ηπείρου μας. Που επίσης δυστυχούν, έχουν φτωχοποιηθεί και συχνά υποφέρουν όσο κι εμείς εξαιτίας αυτής της δυσκίνητης οικονομικής κρίσης. Και η αποτυχία του ευρωπαϊκού μοντέλου της λιτότητας βασίζεται στο γεγονός ότι το 30% των κατοίκων πολλών ευρωπαϊκών χωρών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οχι μόνο της χώρας μας. Και μάλιστα σε ισχυρές, οικονομικά, χώρες όπως είναι για παράδειγμα, η Ισπανία.
Η ουσία της ύπαρξης για τους κατοίκους της Ευρώπης την περίοδο του Μεσοπολέμου ήταν απλά να ζήσουν. Να αντέξουν. Είναι ακριβώς η ίδια ουσία στην οποία οφείλουμε να σταθούμε και σήμερα - ποιος θα μας τόλεγε πριν λίγα χρόνια. Οφείλουμε να αντέξουμε με κάθε τρόπο εμείς οι πέριξ των 50 αλλά σαφώς και οι μεγαλύτεροι ή οι νεότεροι για να είμαστε σε θέση να διηγούμαστε τα δεινά μας όταν θα φτάσουμε - αν φθάσουμε- σε βαθιά γεράματα. Είναι μια ισχυρή, ισχυρότατη κρίση που μας απελπίζει, αλλά θα αντέξουν οι ικανοί να προσαρμόζονται. Οι δυνατοί θα σπάσουν και οι αδύναμοι θα χαθούν, αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη.
Μαδρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου